 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Паравоз сапе і цяжка дыхае
На завейнай станцыі Грамы.
Ходзяць маразы хадою ціхаю
Белымі пуцейцамі зімы.
Кажухі пуцейцам лінзай сонечнай
Сакавік у поўдзень прапячэ, –
Па тугіх, настылых рэйках звонячы,
Паімчацца цягнікі шпарчэй.
Цягнікам махае дуб над кручаю,
Семафор міргае – шлях прамы,
Бо самой вясною ім даручана
Развазіць па ўсёй зямлі грамы.
Весьні,
будзе ён – хлапчына ў майцы –
Самазвал з каменьнем разгружаць.
З лоз пасьля яго сьвісткі здымаюцца,
Цягнецца травіца з-пад лаўжа.
Летні
Загрыміць пустымі жорнамі –
Вымалаўся леташні ўраджай,
I па-над сузор’ямі азёрнымі
Выгнуцца вясёлкі з краю ў край.
Восеньскі,
З начамі вераб’інымі,
Забурчыць сярдзіта хрыплы гром:
Хоча затушыць пажар рабінавы,
Закружыцца у віры вугром.
Тут усе работай забясьпечаны –
Будзе нават стаўкі паўтары.
Тут пасаду грознага дыспэтчара
Перуну далі:
– Глядзі, стары.
Каб падчас не затрымалі залежы,
Каб паводцы графік не размыць,
Каб своечасова адгружаліся
Мірныя
вясновыя грамы.
Тут у ноч чаромхавую, белую
Ходзіць май сп’янелы, сам ня свой,
I, ад салаўёў асалавелая,
Поўня круціць круглай галавой.
Тут бярозы каркаюць і крахкаюць,
Глухнуць ад птушынае гурмы.
Кожны гром –
З полацкае станцыі
лагоднейшы характарам –
Грамы!
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
